Turkse wijnen

Turkije ligt in een zeer geschikte klimaatzone voor de aanbouw van druiven, en heeft een wijnbouw historie ver voor die van de Romeinen en de Grieken. Er werd al 2000 v. Chr. door de Hethitters in Anatolië wijnbouw bedreven.

Tijdens de Osmaanse tijd was de Turkse wijnproductie vanwege een alcoholverbod voor circa 400 jaar aanbanden gelegd.
Alleen de christelijke minderheid (Armeniërs, Grieken) mocht wijn produceren en consumeren, desondanks waren er volgens een bericht uit 1637 alleen in Istanbul 160 tavernes en 6000 winkels die alcoholische dranken verkochten.
Met de uitroep van de Turkse republiek in 1923 werden de restricties voor wijnproductie opgeheven.

Tussen 1960 –1980 kromp de Turkse wijnbouw drastisch door de druivenziekte phylloxera, de massa migratie van het land naar de grote steden en moeilijkheden bij de wijnproductie. Vele druivensoorten, belangrijk voor het genenbestand, stierven uit.

Vanaf de jaren '80 expandeerde de wijnproductie drastisch, vooral door het stijgende toerisme.
Turkije heeft een geringe per hoofd wijnconsumptie van 0,78 liter, in Europa is dit 50-60 liter per hoofd. De alcoholconsumptie bestaat voor 70% uit Raki, een sterk alcoholische (40%) anijsdrank, 12% Bier en 8% wijn. De laatste jaren wordt Turkse wijn steeds populairder waarbij vooral op kwaliteit gelet wordt.

Volgens statistieken uit 1996 heeft Turkije het 4st grootste aanbouwgebied voor druiven met 567.000 hectare (ca. het vijfvoudige van Bordeaux), en is 5de op de wereldranglijst van druivenproducenten met 3,7 miljoen ton per jaar.

Slechts 2% wordt echter gebruikt voor de wijnproductie.

In 1998 was de wijnproductie 45 miljoen liter, deze hoeveelheid is zelfs kleiner als dat van haar kleinere buurlanden Bulgarije en Griekenland en ligt ver beneden de wereldleiders Frankrijk en Italië.

Bron: Tapu.nl